زیبای یافته شده 2

فصل یک

گردنبندم رو محکم توی مشتم نگه میدارم و از ته دل یه نفس عمیق می کشم. رقاصه ها ,زنهای  جوونی هستن که ملحق شدن به اون ها در این سه هفته گذشته , باعث پیشرفتم شده , سه هفته سرشار از آموزش بی پایان و تمرین و نگرانی برای آماده شدنمون جهت این روزها و خرامیدن موزون روی صحنه های چوبی با انبوهی از طنازی و زیبایی و دلربایی. نگاهشون میکنم و امیدوارم که منم دقیقا همین قدر اعتماد به نفس داشته باشم وقتی که روی صحنه میرم .

به مربی , پیشکسوت و شریک رقصم از شش سال قبل تا حالا ,  یعنی الی جونز(Eli Jones ) , نزدیک میشم و سعی میکنم دستهای لرزونم رو با بغل کردن خودم , پنهون کنم . نمیدونم که چرا اینقدر نگران و مضطربم.

رقص برای من مثل راه رفتنه . از وقتی که تونستم قدم از قدم  بردارم , انجامش دادم . اون برای من یه راه فرار از شبهای تنهایی دوران مدرسه راهنمایی و روزهای پر اضطراب امتحانات دبیرستان بوده , بخصوص اون چهار سالی که در مدرسه جولیارد (Julliard ) بودم .در تمام زندگیم , رقص مایه آرامشم بوده ولی این اولین باریه که بعد از بستری شدنم توی بیمارستان , در چهار ماه قبل , می خوام جلوی تماشاچی ها برقصم . اوه , لعنت , نکنه با صورت بخورم زمین؟ دستهای به شدت لرزانم میگن که اینم یه احتماله!

افکار پریشونم با دستی که از پشت سر, روی شونه ام میاد و اون رو فشار میده , قطع میشن . الی به همراه یه فشار دیگه که به شونه ام میاره , درگوشم نجوا میکنه : " تو خوب انجامش میدی , آریا " . لبخند میزنم چون میترسم اگه , قبل از اینکه حرکتم رو شروع کنم حرفی بزنم, آرزوش در مورد رقصم محقق نشه . باید این کار رو انجام بدم . بخاطر خودم , بخاطر همه چیزهایی که تحمل کردم و همه کسایی که من رو , مدت زیادی که از پا افتاده بودم , سرپا نگه داشتن .

موسیقی سازی آهسته ای از ترانه های سلین دیون^2* (Celine Dion ) شروع میشه . کفش های طلایی تخت باله رو پام می کنم و موهای سیاه مواجم رو مدل گوجه ای پشت سرم می بندم . همین طور که پاورچین و خرامان روی صحنه میرم , نفس عمیقی میکشم . به نظر میرسه این کار هر بار اعصاب از قبل خرد شده ام رو , بهتر میکنه . بدنم , از نوک انگشتهای پام تا نوک انگشتهای دستم , محکم کشیده شده . زمان زیادیه که اینکار رو انجام ندادم و می ترسم که خرابکاری کنم .در مورد دوچرخه سواری یا یاد گرفتن رانندگی چی میگن؟ میگن اگه یه بار یاد بگیری , مسلما همیشه یادت میاد که چطور دوباره اون کار رو انجام بدی و اهمیتی نداره که چقدر ازش گذشته باشه . واقعا امیدوارم که این حرف درست باشه . انگشتهام رو به سمت سقف می کشم و در عین حال , چشمهام رو این ور اون ور می چرخونم تا حامی همیشگیم و مربی رقصم رو که به من خیره شده , ببینم . وقتی اون با رضایت سرشو تکون میده , میدونم که از پس این کار بر میام . انرژی میگیرم و یه نفس خیلی عمیق دیگه می کشم و شروع به سُرخوردن و انجام حرکات باله میکنم. و مطمئن میشم که در هماهنگی کامل با موزیک در حال پخش بالای سرم , خواهم موند .

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-

2) سلین دیون، با نام کامل سلین ماری کلودت دیون (به فرانسوی:(Céline Marie Claudette Dion، خواننده کانادایی تباری است که در ۳۰ مارس۱۹۶۸ در شارلمانی در کبک به دنیا آمد. این خواننده فرانسوی زبان اولین و دومین آلبوم خود را در سال ۱۹۸۱ عرضه کرد، و پس از آن سری دیسک‌های خود را در کبک راهی بازار کرد و بلافاصله به موفقیت رسید. سلین دیون در سال ۱۹۸۳ و با ترانه‌ای با عنوان «از عشق یا از دوستی» در فرانسه شناخته شد. او به نمایندگی از سوئیس در مسابقه یوروویژن شرکت کرد و با ترانه بدون من نرو برنده مسابقه آواز یوروویژن ۱۹۸۸ شد.  موسیقی سلین دیون نمایانگر تأثیر جریانات متنوع موسیقایی، از پاپ / راک گرفته تا کلاسیک است. علی‌رغم انتقاداتی که به اختلاط و تنوع ژانر در اغلب آلبوم‌هایش می‌شود، شهرت وی بیشتر به دلیل شایستگی صدای وی از لحاظ فنی است. معروف‌ترین ترانه او، تیتراژ پایانی فیلم تایتانیک به‌نام «قلب من ادامه خواهد داد» بود که فیلم، بیش از ۱۰ سال رکورد پرفروش‌ترین فیلم جهان را در اختیار داشت.

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-